سلام استاد،خسته نباشید
من سخنرانی شما برای دانشجویان دانشگاه علم و صنعت رو گوش دادم به نکته ای اشاره کردید که راستش خیلی منو درگیرخودش کرد اینکه گفتیدعمر سوزی باعث میشه خیلی وقتا جا بمونیم از زندگی و فرصت هامون رو از دست بدیم
راستش من 22سالمه دانشگاه نرفتم چون از لحاظ شرایط روحی واقعا توانایی درس خواندن چه برای کنکور چه دانشگاه رو نداشتم از سالهای نوجوانیم تقریبا سوم دبیرستان اینطور شدم چون بچه اول بودم و پدرومادرم هم آگاه نبودن واقعا دردوران نوجوانیم آسیب دیدم و یکجورهایی موندم تو پونزده شونزده سالگیم بامشاورهم که صحبت کردم گفتن تو فقط اسما21سالته وگرنه مثه یه دختر 18ساله میمونی واقعا هم همینه،درسم بسیار خوب بود ترازم بالای 7000بود ولی نتونستم مدیریتش کنم قبلا خیلی خودمو سرزنش میکردم ولی خب خودمو بخشیدم چون آگاهی نداشتم فهم الانمو اونموقع نداشتم و…
راستش الان دارم برای کنکور میخونم فارغ از نتیجه فقط میخواستم یه تغییر به زندگیم بدم واز این راکد بودن خلاص شم واقعا پنج سال زندگیم هرچی نگاه میکنم هیچ کار خاصی نکردم و فقط گذشته ….
چطور میتونم جبرانش کنم سالهایی رو که از دست دادم، که سالهای بعد خودمو سرزنش نکنم و حسرتشو نخورم همش به خودم میگم فکر کن 18سالته وهیچ اتفاقی نیفتاده ولی یکجورهایی فکر میکنم فرار کردن از واقعیت زندگیمه ، بارها توی صحبتتاتون گفتید بعضی وقتا جاموندن حکمتی داره و شاید علت انگیزه ما بشه اما من نمی‌دونم باید چه مسیری رو پیش بگیرم که عمری که سوزوندمش رو بتونم جبران کنم