سلام وقتتون بخیر
ببخشید خیلی حالم بد بود بخاطر همین خواستم حرفامو باهاتون در میون بزارم با هیچ کس نمیتونستم حرف بزنم من سال ۴۰۱ فارغ التحصیل شدم چون اون سالا کرونا بود من خیلی از درس فاصله گرفتم به قولی پشتم سرد شد و نتونستم خوب درس بخونم دهم و یازدهمم رو تقریبا خوب خونده بودم تو سال خودش البته تستی نه تشریحی معدل اون دوسال دهم و یازدهمم ۱۸ بود حدودا ولی دوازدهم رو نخوندم و سال ۴۰۱ هیچی نخوندم حتی مدرسه هم غیر حضوری گرفتم و حتی لای کتابم باز نکردم حتی امتحانات نهایی هم با نمونه سئوالات سال پیش رفتم امتحان دادم اولین کنکورم رتبم شد ۱۴۰ هزار رتبه افتضاحم باعث شد برای سال بعدش هم همش ذهنم درگیر سال اولم باشه هر کاری میکردم این میومد تو ذهنم که تو امکان نداره از ۱۴۰ هزار به پزشکی برسی و خب ناامیدی بین درس خوندن باعث میشد خیلی پراکنده و افتضاح درس بخونم حتی از بهمن ماه دیگه نخونم و سال دوم کنکورم رتبم شد ۹۰ هزار امسال سومین سالمه یه هفتس سرم به سنگ خورده دارم درس میخونم با شروع از صفر ولی خونوادم دیگه پشت موندنمو قبول نمیکنن و این فکر مثه خوره شده که اگه نتونم با خونوادم چیکار کنم پزشکی یه رویا برای من نیست تموم زندگیمه از ۵ ۶ سالگی میخوامش مگه میتونم ولش کنم من یه نمونه بارز از نقض ضرب المثل ماهی و هر وقت از آب بگیری تازس ..هستم من نمیتونم پزشک نشم ولی فشار اطرافیان تا سال سوم بیشتر پشت موندن منو قبول نمیکنه اصلا بگم فامیل به درک ولی خونوادمم نمیپذیرن
تو رو خدا خواهش میکنم ازتون پیاممو بخونید میدونم طولانیه ولی راهنماییم کنین چکار کنم چجوری این افکارو از ذهنم پاک کنم باهام حرف بزنین حتی شده یه کلمه ..من دارم دیوونه میشم کمکم کنید شرایط مشاور گرفتن ندارم وگرنه مزاحمتون نمیشدم… حرفای شما رو با جونو دل میپذیرم