سلام دکتر، من یه مشکل خیلی خیلی آزار دهنده‌ای دارم و اون اینه که نمیتونم یه مدت طولانی یه جا بند بشم و درس بخونم، زود کسل میشم و تمرکزم رو از دست میدم، ولی نسبت به اون زمان کمی که ازم برمیاد نتایج خیلی خوبی میگیرم، و این دقیقا قسمت آزار دهنده ماجراست، اینکه استعداد داشته باشی و نتونی، مثل این میمونه که یه کیف پول پر بیت کوین داشته باشید و رمزش رو ندونید، من خیلی سعی کردم این مشکلم رو به اطرافیانم و به خانواده‌ام توضیح بدم، ولی اونا منو درک نمیکنن و دستم میندازن، انگار که بخواید برای یه شخص نابینا رنگ قرمز رو توصیف کنید، و وقتی هم که با اصرار من مواجه میشن همیشه حرفای بی سر و ته و بی‌فایده میزنن، از تایم کم شروع کن، برو بخون این حرفا چیه، حتما انگیزه نداری و…، من یک سال پشت موندم و امسال هم همونطور که از اول میدونستم شکست خوردم، از شکست خوردن خسته شدم، هیچ آینده‌ای جلوی خودم نمیبینم، از خودم ناراحت نیستم، چون اگه هزار بار هم به گذشته برگردم، به همون دلیلی که نمیتونستم به قدر کافی بخونم نمیخوندم، بله من «از» خودم ناراحت نیستم، من «برای» خودم ناراحتم، خانواده‌م منو یه انسان ضعیف و سست اراده می‌دونن، اون ها فقط ظاهر ماجرا رو می‌بینن، ولی نمیدونن که من خیلی تلاش کردم، خیلی فکر کردم، خیلی با خودم جنگیدم، حاضر بودم هر کاری کنم که این مشکلم حل بشه ولی از خودم شکست خوردم! گاهی که می‌دیدم همکلاسی هام چطور تو کتاب غرق میشن و فارغ از هر دو جهان مشغول تست زدنن گریه‌م می‌گرفت، نه از حسادت، فقط برای اینکه چرا من مثل اونا نیستم، چرا اونا با قدرت تحلیل به مراتب کمتر و قابلیت های خفیف تر، این همه پشتکار دارن در حالی که من نمیتونم؛ لطفا نگید که من به خودم نتونستن رو تلقین کردم، چون من سابقا که اینقدر این نتونستن رو قطعی نمیدیدم این رو نمیگفتم، الان این که میگم نمیتونم یه واقعیتیه که انکارش سهل انگارانه و مسخره‌س، من خیلی انگیزه داشتم، خیلی شب ها خواب قبولی می‌دیدم! ولی مسلما انگیزه من هیچ کمکی به من نکرده، انگاری که همه انگیزه و انرژی من پشت میز دود میشه و میره هوا، حالا من از شما کمک میخوام، چون همه در ها رو به روی خودم بسته میبینم، چون میدونم اگه صد سال هم پشت بمونم باز هم آخرش همین آشه و همین کاسه! لطفا کمکم کنید!