سلام وقت بخیر.
امسال دومین کنکورمه ولی پیوستگی ندارم چند روز خوب میخونم بعد همه چی خراب میشه اهدافمو فراموش میکنم..سال قبل با اینکه کنکوری بودم ولی ناخواسته یه مشکلی برام پیش اومد که مجبور شدم یه بازه زمانی قرص روان مصرف کنم با دوز بالا(البته به تجویز متخصص) ولی ۱۷ سالم بود داروها خیلی عوارض داشتن بعد از یکماه مصرف با مشورت یه دکتر دیگه دارو هارو قطع کردم..فک کردم دیگه همه چی اوکیه شروع کردم به درس خوندن.. ولی تازه فهمیدم چقدر کارم سخت شده! چون من خیلی تغیر کرده بودم اصلا تمرکز نداشتم به شدت حواس پرت بودم و حتی نمیتونستم مسئله های فیزیکی که خیلی توش عالی بودمو حل کنم..زندگیم نابود شده بود ولی خیلی زحمت کشیدم که دوازدهمو بخونم ولی دیگه کنکور هیچی..الانم اصلا امیدی ندارم هر روزم گریه و عذابه از بعد از اون دارو ها حتی یک شب نبوده که کابوس نبینم صبح که بیدار میشم تا بعد از ظهر همش توهم دارم تو گوشم صدا میشنوم تو اتاقم میبینمشون مسخرم میکنن همش با کتاب راه میرم تو اتاقم که حواسم جمع باشه ولی فایده نداره..دیگه خودم هم امید به زندگی ندارم دیگه نمیتونم این وضعو تحمل کنم..همش خودمو سرزنش میکنم که چرا دارو ها رو خوردم..باور کنید مردن خیلی بهتر از اینجوری زندگی کردنه..دیگه چیزی برای از دست دادن ندارم نمیخوام دوباره قرص بخورم..فقط دلم میخواد همون آدم قبلی بشم..
دوباره مسئله های فیزیکو حل کنم..دوباره هر روز درس بخونم دانشگاه برم..
عذر میخوام از شاگردای مشاوره خصوصی خودتونم. همه رو نا امید کردم احساس بی لیاقتی میکنم بگید راهی هست؟