سلام وقتتون بخیر استاد من 21 سالمه کنکور تجربی دارم وپشت کنکور موندم از سال97سطح علمی بسیار خوبی داشتم تراز 7500 قلم چی بودم سال 97 فاصله زیادی بین خود واقعیم وخودآرمانیم نبود…
اما به یکباره دیگه کم آوردم من کودکی و علی الخصوص نوجوانی بسیار سختی داشتم،چون درسم برام مهم بود بی توجه به همه چیز ادامه دادم تا 18 سالگیم ویک آن انگار که متوجه همه چیز شده باشم و تازه فهمیده باشم چه بلایی سرم اومده ازهم پاشیدم نمی‌خوام وارد جزییات بشم ولی هم خیلی اذیت شدم هم خیلی خودمو اذیت کردم چون هم درسم قوی بود همه امیدداشتن زیر100بشم هم از طرفی کل خانوادم طردم کرده بودن الان هیچ کس رو ندارم از صبح تا شب توی اتاقمم خستم شده، نتونستم قید چیزی که خواستم رو بزنم وموندم ، هیچ کسی حمایتم نکرد حمایت عاطفی متظورمه ،پدرم همون سال اولی که قبول نشدم گفت توآبروی منو توی فامیل بردی و دیگه دختر من نیستی والان سالهاست که باهام حرفم نمیزنه،هیچ چیزی رو درون خودم حس نمیکنم نه شادی رو نه ناراحتی رو هیچ‌چیزی، دختری بودم پرازاستعداد وهنرکه همه تحسینم میکردند ولی الان موهای سرم تماما سفید شدن وهمونهایی که یک زمانی من رو مثال می‌زدند برای بقیه الان مورد تمسخرمنو قرارمیدن بدون اینکه بدونن چه مشکلاتی که ازسرنگذروندم من بارها خودم رو تغییر دادم اما وقتی اطرافیانم تغییرنمیکنند تغییر من چه سودی داره…
کنکور و آرزوهام و اون همه ذوقم یک طرفمه،مشکلات خانوادگیم تنهایی مدامم اینکه نمیتونم درس بخونم هم از سوی دیگه داره منو از پا درمیاره باروانشناس صحبت کردم گفت خودتو اذیت نکن هرچی آوردی برو ازاین شهر،دورشو فقط بعدا دوباره ادامه بده،شما سالهاست که با صحبتتاتون باعث شدید سرپابمونم حدااقل از اینجا به بعد رو چیکارباید کنم؟چطوری به تنهایی مسولیت زندگیم رو قبول کنم