سلام .استاد ۲۷سالمه و هر سال کنکور شرکت کردم ولی بدون تلاش با رتبه های نجومی از وقتی ک یادمه عاشق پزشکی بودم و تنها راه ارامش داشتنو تو این رشته میدونم و هر چند سال ک میگذره بیش تر از قبل میخامش هر چقد راجب سخت هاش میخونم بیشتر از قبل بهش علاقه مند میشم .دلیل تلاش نکردنم بر میگرده ب مشکلات روحی و بی ارادگی وحشتناکی ک تو وجودمه و عادت نکردن یعنی نمیتونم شرایط زندگیمو این طوری ک هست بپذیرم مدام از خدا گله و شکایت ک چرا خانواده من اینطوریه ؟از وقتی ک فهمیدم خانواده چیه پدر و مادری دیدم مدام در حال جنگ و و دعوا الان هم ک پدر معتاد مادر مریض و هیچ محبتی هیچ وقت نبوده وتقریبا خاتواده ای در کار نیست مشکلاتم از پیش دانشگاهیی شروع شد اول با خیال پردازی بعدم رفتن ب سمت خ .ا و خ ا رو برا فرار از فک کردن و غصه خوردن انجام میدم مشکلات زیادی برام درست شده بخاطر خ ا .احساس عذاب وجدان ترس از خدا و مشکلات جسمیمی ک داره اذیتم میکنه دختر هستم ولی تقریبا کچل شدم از دیدن خودم تو اینه وحشت دارم احساس افسردگی وحشتناکی دارم (سابقه افسردگی تو خونوادم هست و تقریبا همه خاله هام افسردن و قرص مصرف میکنن ) و مدام افکار خودکشی دارم دوس دارم بتونم گریه کنم ولی شاید چن سالی باشه گریه نکردم احساس میکنم بخاطر کار هام لیاقت هیچی رو ندارم نمیتونم برا زندگیم هیچ تلاشی رو بکنم فقط غصه خوردن ترسیدن و حسرت خوردن بابت عمر تلف شده و گناه کردن کار هر روزم همینه از خودم متنفرم دوس دارم بمیرم از خودکشیم میترسم .هیچ امیدی ب آینده ندارم و از طرفی نمیتونم دس بردارم از خاستم .سنم زیاد شده دوس دارم منم عین بقیه ارامش داشتم ب خاستم میرسیدیم ازدواح میکردم ولی هیچی نشستم و هیچکاری نمیکنم .اینم بگم اصلن ادم تنبلی نیستم از وقتی ک ۱۴.۱۵سالم بوده خودم کار کردم و خرج خونوادمو دادم ولی برا کنکور نمیدونم چرا نمیتونم هیچ تلاش بکنم